Haşere Kontrolü

Haşere Kontrolü insanlara veya çıkarlarına zararlı olduğu önde gelen organizmalara böcek ilaçlama istanbul wolves zararlılar denir. Rahatsız etme taşıyan, hastalığa neden olan veya ekinleri veya yapıları tahrip eden bitki veya hayvanları içerir. Zararlının tanımı özneldir. Bir ekolojist, bir mısır bitkisinde yaprak yiyen bir tırtılı mutlaka bir haşere olarak görmez, bir tek bir çiftçi bunu yapabilir. Zararlı terimi, taciz taşıyan veya hastalığa neden olan böcekleri, virüsleri ve bakterileri ifade edebilir. Ekinleri veya insan yapımı yapıları yok eden organizmalara da atıfta bulunabilir. Yabani otlar veya mantarlar benzer biçimde bitkiler ve sıçanlar, fareler ve kuşlar benzer biçimde omurgalılar, ekinleri veya depolanan yiyecekleri yok ettiklerinde bazı zamanlar haşere olarak adlandırılır. ( Ayrıca bakınız bakteri ; mantar ; kemirgenler ; ot .)

Zararlıların ortadan kaldırılması veya üremelerinin, gelişmesinin veya göçlerinin engellenmesi haşere kontrolü olarak bilinir. Zararlıların kontrolü dünya ekonomisi üzerinde büyük bir etkiye sahiptir. Mevcut haşere kontrol önlemlerine rağmen, tarımsal zararlılar, dünya çapında milyonlarca dönüm mahsulün yıllık tahribatından sorumludur. Güneydoğu Asya’da kemirgenlerin, hasat edilmeden önce bir pirinç mahsulünün yüzde 50’sini yok ettiği biliniyor. Amerika Birleşik Devletleri’nde, depolanmış gıdaların ve tahılların böcek ve kemirgen istilası nedeniyle yılda 500 milyon doların üzerinde kayıp yaşanmaktadır.

Bazı böcekler, odun yiyici oldukları için zararlı olarak kabul edilir. Evler ve diğeri binalar, ağaçlar ve çitler benzer biçimde ahşap yapılar için bir tehdittir. Birkaç tür karınca, arı ve böcek de ahşap yapılara zarar verebilir.

Tarım alanında, tarım ürünlerini ve odunları için hasat edilen ormanları korumak için haşere kontrolü kullanılır ( bkz. tarım ). Haşere kontrolü ayrıca veba, ensefalit, sarı humma, sıtma ve tifüs benzer biçimde sağlığı tehdit eden birçok hastalığın yönetimine de katkıda bulunmuştur.

KİMYASAL KONTROL

Haşere kontrolünün en yaygın yöntemi, haşereleri öldüren veya gelişmelerini engelleyen kimyasallar olan pestisitlerin kullanılmasıdır. Pestisitler genellikle kontrol etmek istedikleri zararlıya bakılırsa sınıflandırılır. Örneğin, böcekleri kontrol etmek için böcek öldürücüler kullanılır; bitkileri kontrol etmek için herbisitler; mantar ilaçları, mantarlar; kemirgen öldürücüler, kemirgenler; avisitler, kuşlar; ve bakterileri kontrol etmek için bakterisitler. Pestisitler ayrıca, haşerenin normal üremesine veya gelişimine müdahale etmek için kullanılan kemosterilanları ve büyüme düzenleyicilerini de içerir.

Zararlıların kimyasal kontrolü muhtemelen zehirli bitki bileşikleri ile başlamıştır. 18. ve 19. yüzyıllarda çiftçiler, böcekler veya kemirgenler için zehirli olan bazı bitkileri öğütürdü – krizantem veya tütün benzer biçimde bitkiler. Bitki “çorbası” hemen sonra doğrudan ekinlere veya zararlılara uygulandı. Kimyagerler hemen sonra bu zehirli bitkilerden zehirli bileşikleri çıkarabileceklerini ve bileşikleri sıvı spreyler olarak uygulayabileceklerini keşfettiler. Nikotin, petrol, kömür katranı, kreozot, terebentin ve piretrum (bir tür krizantemden elde edilen) benzer biçimde kimyasallar sonunda sprey olarak kullanılmak üzere özütlendi. Bunlar benzer biçimde organik bileşikler sonunda arsenik, kireç, kükürt, striknin ve siyanür benzer biçimde daha etkili inorganik kimyasallarla değiştirildi.

İkinci Dünya Savaşı sırasında sentetik organik bileşiklerin ortaya çıkmasıyla, haşere kontrolünde çarpıcı bir değişiklik meydana geldi. Harp sırasında taciz yayan böceklere karşı yaygın olarak kullanılan sentetik bileşikler DDT’nin (diklorodifeniltrikloroetan) böcek öldürücü özelliklerinin keşfi ve BHC (benzen heksaklorür) haşere içermeyen mahsul kavramını gerçekçi hale getirdi. Başka bir sentetik organik bileşiğin, seçici herbisit 2,4-D’nin (2,4-diklorofenoksiasetik asit) geliştirilmesi, diğeri seçici herbisitlerin geliştirilmesine yol açtı.

DDT, 2,4-D ve BHC’nin keşfiyle, araştırmacılar diğeri sentetik organik pestisitler, özellikle büyüme düzenleyiciler, kemosterilanlar, piretroidler (piretrumunkine benzer insektisidal özelliklere sahip bileşikler) ve organofosfat kimyasalları geliştirmeye başladılar. Bu araştırma, pestisitlerin çevredeki zararlı kalıcılığının tefrik edilmesinden daha sonra, diğeri, kimyasal olmayan haşere kontrol yöntemlerini geliştirmek için genişletildi. 1950’lerde DDT ve ilgili bileşiklerinin çevrede kolayca parçalanmadığı keşfedildi. DDT’nin yüksek stabilitesi, diğeri hayvanların diyetini oluşturan böceklerde birikmesine yol açar. Bu yüksek DDT seviyelerinin hayvanlar, özellikle belirli kuşlar ve balıklar üzerinde toksik etkileri vardır. Bilim adamları ayrıca birçok böcek türünün hızla pestisitlere dirençli popülasyonlar geliştirdiğini buldu. (Ayrıca bkz. ekoloji ; kirlilik, çevre .)

1960’lara gelindiğinde, DDT’nin bir insektisit olarak değeri azalmıştı ve 1970’lerde kullanımına ciddi kısıtlamalar getirildi. Amerika Birleşik Devletleri’nde, 1972 tarihli Federal Çevresel Pestisit Kontrol Yasası ve 1972’de kabul edilen Federal Böcek ilacı, Mantar ilacı ve Rodentisit Yasası, pestisit üreticilerinin herhangi bir yeni pestisitin biyolojik aktivitesi, kusurluluğu, kalıcılığı ve toksisitesi üzerinde bilimsel testler gerçekleştirmesini şart koşuyordu. kimyasal pazarlanabilir. 1980’lerin sonlarında, bir pestisit ürünü geliştirmenin ve tescil ettirmenin ortalama maliyeti 10 milyon dolardı. 1960’larda ve 1970’lerde, pestisitlerin gelişigüzel kullanımına karşı efkarı umumiye itirazları yükseldi.

Birçok tarımsal zararlı için alternatif bir entegre zararlı yönetimi konsepti benimsenmiştir. Bu yaklaşım, ürün dışlama, ürün rotasyonu, sanitasyon ve biyolojik kontrol dahil olmak üzere kimyasal olmayan haşere kontrol yöntemlerini içerir. Bu yöntemler, pestisit kullanımını en aza indirmek için tasarlanmış diğeri haşere kontrol programlarını güçlendirir.

BİYOLOJİK KONTROL

Zararlıların biyolojik kontrolü, onları avcılara veya parazitlere maruz bırakmayı içerir. Predatörlerin ve parazitlerin kullanımına genellikle, zararlılardan zarar görmüş tarlaların araştırıldığı ve zararlı popülasyonu tahminlerinin yapıldığı bir program eşlik eder. Yırtıcı hayvanlar ve parazitler hemen sonra hedef zararlının kontrolünü sağlamak için milyonlarca insan tarafından serbest bırakılır.

Biyolojik haşere kontrolü, bitki yiyen böcekleri kontrol etmek için yırtıcı karıncalar kullanan eski Çinliler tarafından kullanıldı. 1776’da tahtakuruların kontrolü için yırtıcı hayvanlar önerildi. Biyolojik haşere kontrolünün çağdaş çağı, 1888’de vedalia böceğinin pamuksu yastık ölçeği böceğini kontrol etmek için Avustralya’dan Kaliforniya’ya ithal edilmesiyle başladı. Bu biyolojik kontrol projesi narenciye endüstrisini kurtardı. ( Ayrıca bkz. turunçgiller ; meyvecilik ; ölçek böceği .)

Fasulye böceğini, domates hornwormlarını ve yaprak bitlerini kontrol etmek için böcek avcıları da kullanılmıştır. Başka bir biyolojik yöntem, bakterilerin kurtçuklara veya böcek larvalarına karşı kullanılmasıdır. Örneğin, Bacillus thuringiensis bakterisi , çingene güvesinin tırtıl larvalarını ve ayrıca sivrisinek larvalarını kontrol etmek için kullanılır. 1980’lerde, mısır kökü solucanları benzer biçimde toprak böceklerini avlayan sivrisinek yiyen balıklar ve nematodlar biyolojik kontrol ajanları olarak tanıtıldı.

18. yüzyıldan beri, haşere direnci için konukçu bitkilerin yetiştirilmesi de haşereleri kontrol etmek için kullanılmıştır. Buğday, en kapsamlı bitki direnci araştırmalarının konusu olmuştur. Etkili buğday yetiştirme programları, pasa dayanıklı yeni buğday çeşitlerinin geliştirilmesine yol açmıştır – bitkinin yapraklarını ve gövdelerini enfekte eden çeşitli parazit mantarlar ( bkz. buğday ). Mısır ıslahı, is ve yaprak yanıklığı da dahil olmak üzere diğeri mantar hastalıklarına dirençli çeşitlerle sonuçlanmıştır ( bkz. mısır). Haşere kontrolüne yönelik bu bitki direnci yaklaşımının klasik örneği, Avrupa şarap üzümünün kök stoğuna saldıran ve Avrupa şarap endüstrisini neredeyse tamamen mahveden böcekler olan filokseranın kontrolüydü. Mesele, Avrupa bitkilerinin dayanıklı Amerikan şaraplık üzüm kök stoğuna aşılanmasıyla çözüldü.

Yapısal zararlıları kontrol etmek için böcek avcılarının gelişimi çok az başarı ile karşılandı. Laboratuvarlarda termitlere karşı nematodlar kullanılmış, bir tek saha testleri başarı göstermiş olmamıştır. Çeşitli hamamböceği türlerine karşı kullanılan parazit yaban arıları da sahada başarısız olmuştur.

DİĞER KONTROLLER

Zararlının çevresini değiştirmek ve böylece üreme alanlarına, yiyeceğe ve barınağa erişimi azaltmak için kültürel kontrol yöntemleri kullanılır. Bataklıklarda ve ufak su birikintilerinde üreyen sarı humma sivrisineklerini kontrol etmek için kültürel yöntemler kullanılmıştır. Bataklıkların kurutulması ve durgun havuzların ve suyun biriktiği diğeri kapların ortadan kaldırılmasıyla, haşere için potansiyel üreme yerlerinin sayısı azalır ( bkz. sivrisinek ). Kaldırımlar, yollar veya binalardaki çatlaklar benzer biçimde korunan yerlere bağlı olan yapısal zararlılara karşı da kültürel kontrol kullanılmıştır; çöp; ve hayatta kalmak için yabani otlar. Ihtimaller içinde saklanma yerlerine açılan açıklıklar kapatıldığında ve enkaz ve çöpler ortadan kaldırıldığında, yapısal zararlılar genellikle etkili bir şekilde caydırılır.

Mahsuller bazı zamanlar çeşitli ekim teknikleri ile zararlı haşerelerden korunur. Örneğin ürün rotasyonu, mantar ve bakteri popülasyonlarının gelişmesini engeller. Açık alan ekimi, sebze mahsullerine zarar veren sinekleri ve diğeri böcekleri engellemek için rüzgara dayanır.

Bazı zararlılara karşı fiziksel veya mekanik mücadele yöntemleri etkilidir. Bu tür kontroller içerisinde yapışkan bariyerler, ısı öldürme (depolama zararlıları için) ve su basması (yer zararlıları için) bulunur. Basınçla işlenmiş ahşap, ahşaba zarar veren birçok mantar ve böceğe karşı korunur. Tuzaklar, haşere kontrolünün başka bir mekanik yöntemidir. Bazı tuzaklar, kemirgenleri ve diğeri omurgalı zararlıları öldürmek veya yakalamak için tasarlanmıştır. Kuşların meyve mahsullerine zarar vermesini veya binalara tünemesini önlemek için ağ ve metal kalkanlar kullanılır. Elektrikli ışık tuzakları böcekleri çeker ve onlara elektrik verir. Bazı binalarda, uçan böceklerin girmesini önlemek için kapıların üzerine fanlar kurulur.

Son yıllarda çok dikkat çeken bir haşere kontrol araştırması alanı, haşerenin kendi cinsi çekicileri veya feromonları ile tuzakları tuzağa düşürmeyi içerir. Feromon tuzakları meyve sineği ve çingene güvesine karşı yaygın olarak kullanılmaktadır. Feromonlar ayrıca depolanmış gıdaları ve tahılları istila eden zararlıları çekmek ve tuzağa düşürmek için kullanılmaktadır.

Birçok ülke, yabancı bitki veya böcek zararlılarının ithalatını kontrol etmek için ithalat ve karantina düzenlemelerini kullanır. Meyve özellikle böcek istilasına ve hastalığa eğilimlidir. Amerika Birleşik Devletleri’nde, Hayvan ve Bitki Sağlığı Denetim Servisi, gelen ürünleri ve malzemeleri izler ve belirli ürünlerin girişten önce işlenmesini gerektirir. Diğeri ülkelerde de benzer kontroller var. Bazı bölgelerde, belirli böcek zararlılarının bölgeye getirilmemesini sağlamak için karantina düzenlemeleri vardır. Amerika Birleşik Devletleri’nde, bireysel eyaletlerin kendi denetim hizmetleri vardır. Hatta bazı eyaletlerde, bitkilerin eyalet hatları boyunca izinsiz olarak taşınmasını önlemek için sınır kontrol istasyonları bile bulunmaktadır.

George W. Rambo